ခပ္ပ်င္းပ်င္းရွိလို ့
လက္နားနီးတဲ့ စာမ်က္နွာေတြ.
လွန္ဖတ္မိတယ္.
မရိုးနိုင္တဲ့ အႏွဳတ္လကၡဏာေတြနဲ ့
ပဋိပကၡ အသစ္ေတြ
အၾကမ္းဖတ္မွဳအသစ္ေတြ.
ပ်က္စီးမႈ၊ ဆံုးရွံဳးမႈ ၊နာက်ည္းမႈအသစ္ေတြ
မ်က္ရည္ေတြ လက္တုန္ ့ျပန္မႈအသစ္ေတြနဲ ့
ေန ့စြဲအသစ္ေတြ.။
အကၡရာေတြကို
နာက်ည္းမႈ ခံျပင္းမႈနဲ ့ စက္ဆုပ္မႈေတြသာ
ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့
ေခတ္တစ္ခုရဲ ့ဒီဘက္ျခမ္းမွာ
ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ေမတၱာဆိုတာ ရွားပါးကုန္.
လူဆိုတာ နာမ္တစ္ခုအေနနဲ ့သာက်န္တယ္။
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ ့
ကမာၻ ဟာ ကတံုးျဖစ္လာတယ္.
ေနကပိုျပင္းလာတယ္.
ရုပ္ဝတၱဳေတြက အားေကာင္းလာတယ္.
ဖြံ ့ျဖိဳးမႈေတြက အရွိန္ျမင့္လာတယ္.
ေလာင္စာေတြ ငတ္လာတယ္.
ကိုယ္က်င့္တရားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တယ္.
လူ ့အဖြဲ ့စည္းရဲ့ ေလွကားထစ္ေတြ.
ပိုပိုက်ဲလာတယ္.
ကမာၻက ခုဆိုမလံုးေတာ့ဘူး.
ေလေလွ်ာ့ခံထားရထားတဲ့ ပူေပါင္းလိုပဲ.။
ကမာၻဟာ လူရဲ့စနက္နဲ ့
နာဆဲ ဖ်ားဆဲ.
မွတ္မိသေလာက္ေတာ့
ငယ္ငယ္တုန္းကကမာၻဟာ ခုထက္ေတာ့
ပိုလွသလိုပဲ. ။
ေမွာင္ႀကီး
၃၀၊၄၊၁၃
No comments:
Post a Comment